Bir otağın içində həm yatır, həm yemək yeyir, həm də çimirik. Sağ olsunlar, hələ buranı veriblər, çöldə qalmırıq. Yoxsa necə olardı bizim halımız?”

DİA.AZ bildriri ki, Kəlbəcərin Nəcəfalılar kəndindən köçkün düşmüş Gülşən Məmmədova belə deyir. O, Yevlaxın Mal Binəsi kəndində məktəbin həyətindəki kiçik tikilidə yaşayır. Deyir, bu balaca daxmada 3 övlad böyüdüb. Bu gün çəkdiyi çətinliklərdən danışmaq, həmin günləri xatırlamaq istəmir. Amma bundan sonrakı həyatını rahat yaşamağı arzulayır.

“Qızım ailə qurdu, köçdü. Oğlum isə evləndi, getdi. Dedi: “Ailəmi burada çürüdə bilmərəm”. Bakıda fəhləlik edir, kirayədə qalır. Qızım da ki, məktəblidir. Deyirəm, heç olmasa onun gəncliyi normal bir evdə keçsin. Yazıq uşaq, gözünü dünyaya açandan normal ev, şərait görməyib. Heç olmasa, bundan sonra bir ev verələr, normal şəraitdə yaşadam. İnanın, üzlərinə baxanda utanıram” – deyir, G. Məmmədova.














“Deyirəm, belə yaşayışdansa, ölmək daha yaxşıdır”

Gülşən Məmmədova deyir ki, normal şəraitləri olsaydı, oğlu Bakıya gedib, orada fəhləlik etməzdi. Rayonda da iş tapıb görə bilərdi. Ailənin ən böyük problemi evdir. Evləri olsa, qalan hər şeyi yoluna qoya biləcəyini deyir:

“Baxın də, bir otağın içində yatırıq, dururuq, yeyirik, içirik. Hər şeyimizi bir otağın içində etməkdən canımızdan bezmişik. Zülmdü e, qəbiristanlıq buradan genişdi, rahatdı. İnanın, gələndən rahatlıq tapa bilməmişik. Birdən həyatımdan elə bezirəm ki, deyirəm, belə yaşayışdansa, ölmək daha yaxşıdır”.

“Yay-qış odun işlədirik”

Ailə 1994-cü ildən burada yaşayır. G.Məmmədova yaşayışında heç bir yaxşı şərait görmür:

“Ayda 60 manat pul girir bu evə – çörəkpulu. Bir yerdə işləmirəm, 2 dəfə əməliyyat olmuşam, xəstə adamam. Belimdə yırtıq, böyrəyimdə daş var. İş qüvvəmi itirmişəm. Həmin 60 manatla dolanırıq. Ev-eşik, imkan, iş yox. Qaz, işıq yox. Güclə ordan-burdan bir xətt çəkmişik. Odun işlədirik yay- qış. Suyu isə daşıyırıq”.

“Şəraitsizlik ücbatından uşaqlarımın üzünə həsrət qalmışam”

Gülşən Məmmədova deyir ki, həyətdə gecələr ocaq qalayır, su isidir, çimirlər. Sual edir: İndi hansı dövrdür ki, ocaq qalayıb, su isidərlər?

“İşığı da çox istifadə edə bilmirik. Ay sonu gələndə altından çıxmaq olmur. Burada 4 nəfər yaşayırdıq. Gəlinimlə oğlum gedəndən sonra qızımla qalmışam. Deyirəm, darıxıram, gəlin. Qızım da qardaşına həsrətdir. Deyir: “Hara gələk, ora nə yerdir, nə şəraitdir ki?” Böyük qızım da ailə qurub. O da köçkünlə evlidir və Mehdiabadda yaşayır. O da ayda, ildə bir gəlir. Şəraitsizlik ücbatından uşaqlarımın üzünə həsrət qalmışam”.

“Qızım mənə dedi ki, belə şəraitdə neyləyirdin məni dünyaya gətirib?”

G.Məmmədova deyir ki, belə şəraitdə yaşamaq çox çətindir. Tez-tez oturub ağlayır. Şəraitindən gileylənir:

“Mən kimə, nə pislik etmişəm ki, bu vəziyyətə düşmüşəm? Vallah, daha dözmürəm, yaşaya bilmirəm. Yevlax, yaşadığım kənd pis deyil, ancaq şərait yoxdur. Anamı, atamı, bacımı, qohumlarımızı burada itirmişik. Baxma, ikinci vətəndir. Nolar, heç olmasa, bir ev verələr bizə də. Bundan sonra bir gün görək. Arada deyirəm ki, belə yaşamaqdansa, ölmək yaxşıdır. Sonra deyirəm, birdən Allaha ağır gedər. Susuram, qızım bir dəfə mənə dedi ki, belə şəraitdə neyləyirdin məni dünyaya gətirib? Adamın üzü də utanır. Uşaqdan da, böyükdən də, gələn qonaqdan da… Nə bilim, bizim də alnımıza bu yazılıbmış…”